Pszczoła miodna - definicja

Gatunek owada błonkoskrzydłego z rodziny pszczołowatych (Apidae), obejmującej gatunki w ytwarzające miód. Pszczoły miodne zbierają nektar i pyłek kwiatów, który jest ich pożywieniem i w ten sposób zapylają rośliny owadopylne (np. drzewa owocowe, rzepak, itd). Rośliny, które dostarczają pszczołom surowca do produkcji miodu są nazywane miododajnymi. Do produktów pszczół miodnych należą m.in.: miód i wosk. Pszczoła unosi się w powietrzu dzięki pracy dwóch par skrzydeł zbudowanych z przezroczystej błony. Jedna z trzech par nóg posiada specjalne poduszki zatrzymujące pyłek. Narządy rozrodcze samic uległy modyfikacji, w której wyniku powstał narząd obronny - żądło. Znajduje się ono na końcu odwłoku i może zostać przez zagrożonego owada wprowadzone do ciała innego zwierzęcia. Żądlenie bezkręgowców o miękkim ciele nie przynosi żądlącej pszczole większych szkód, natomiast użądlenie większego zwierzęcia (kręgowca) kończy się śmiercią pszczoły.

Błędnie uważa się, że królowe-matki nie posiadają żądła – używają go jednak tylko do walk z innymi matkami (dlatego nie żądlą np. trzymających je pszczelarzy). Jad pszczeli może powodować obrzęk, ale jest niebezpieczny tylko dla osób uczulonych lub w przypadku wielu użądleń (dla dorosłego zdrowego człowieka zagrożenie życia występuje przy około stu użądleniach). Niektóre gatunki pszczół żyją samotnie, wiele gatunków jednak tworzy roje i zamieszkuje gniazda o skomplikowanej strukturze wewnętrznej. Społeczne zachowania wyewoluowały niezależnie u różnych gatunków pszczół.

Rasa - definicja

Dostatecznie liczna grupa organizmów w obrębie jednego gatunku, zdolna do rozmnażania w warunkach naturalnych, o wspólnym pochodzeniu i wspólnych cechach istotnych dla odróżnienia jej od innych organizmów tego gatunku. Rasa wykształca się samorzutnie lub zostaje wyhodowana przez człowieka w wyniku stosowanych metod hodowlanych.

Dawniej również kategoria systematyczna zajmująca niższy poziom niż gatunek. Obecnie częściowo zastąpiona przez podgatunek. Jako kategoria oparta na fenotypie, a nie genotypie znajduje się poza współczesną taksonomią. Proces ewolucyjnego powstawania ras to rasogeneza.

Cechy na które warto zwrócić uwagę podczas wyboru rasy

- Rozwój wiosenny

- Wykorzystanie pożytków

- Łagodność

- Skłonność do trzymania się ramki

- Rojliwość

Rasy hodowane w Polsce

- kraińska

- kałkaska

- buckwast

- włoska

- środkowo europejska

W Polsce dominuą rasy: kraińska i kaukaska

Rasa kraińska

Rasa ta pochodzi ze wschodnich wybrzeży Morza Śródziemnego. Zasiedla cały Półwysep Bałkański oraz dolinę Dunaju. Granicą jej naturalnego występowania są od zachodu i północnego-zachodu Alpy, od północy Sudety i Karpaty, a od wschodu wybrzeże Morza Czarnego. W latach późniejszych krainki zostały przeniesione także w inne rejony Europy oraz poza Europę. Mimo stosunkowo niewielkiego terenu występowania (w porównaniu do np. pszczoły środkowoeuropejskiej) bardzo urozmaicone warunki terenowe w tym przede wszystkim góry spowodowały powstanie licznych ekotypów tej rasy. W miejscach gdzie brak jest naturalnej bariery dzielącej teren występowania jej od ras sąsiednich, wytworzyły się formy pośrednie, uważane przez niektórych za oddzielne rasy. Za taką oddzielną rasę uważa się pszczołę karpacką oraz pszczołę grecką. Ponadto znane są inne populacje tej rasy jak pszczoła banacka i macedońska które występują na terenach nizinnych

Najważniejsze cechy rasy kraińska

Pszczoły te są bardzo łagodne, spokojne, dobrze trzymają się plastrów podczas przeglądów. Robotnice latają nawet w chłodniejsze dni, dobrze orientują się w terenie, nie błądzą. Gniazdo kitują umiarkowanie lub słabo, niechętnie budują plastry. Miód w komórkach zasklepiają „na biało”, ale wśród niektórych linii cecha ta ulega zatraceniu

Rasa kaukaska

Nazywana inaczej wysokogórską (Apis mellifera causacica Gorb.) Pochodzi ona z wysokogórskich rejonów Kaukazu. Jest jedną z najpopularniejszych ras, obecnie występuje na całym świecie. Rasa ta kształtowała się w izolowanych od siebie dolinach górskich co spowodowało iż w obrębie tej rasy populacja jest bardzo zróżnicowana (występują rozliczne rasy bardzo silnie spokrewnione z nią takie jak np.: megrelska, abchaska, góryjska, imeretyńska, katechetyńska oraz wiele innych).

Najważniejsze cechy rasy kaukaskiej

Mało intensywny rozwój, połączony dodatkowo z ograniczeniem wychowu czerwiu w okresach dobrych pożytków, następnie duża łatwość w wyszukiwaniu nowych źródeł pożytku i duża pracowitość nawet w nieco gorszych warunkach atmosferycznych powodują, iż pszczoły te bardzo dobrze wykorzystują nawet stosunkowo słabe pożytki. Szczególnie wyraźnie przewyższają inne rasy w wykorzystywaniu pożytków późnych, należy jednak rozgraniczyć wykorzystywanie nektaru który wykorzystują bardzo dobrze z wykorzystywaniem spadzi która jest pobierana niechętnie przez te pszczoły. W okresie wiosennym ustępują w produktywności innym rasom w szczególności pszczole kraińskiej.

Powrót do strony głównej